In 1990 gebeurde het voor de 1e keer: ik kon geen stap meer verzetten. Mijn rug zat totaal op slot en door de pijn kon ik niets meer doen. Erg lastig voor de thuissituatie met 3 opgroeiende kinderen maar voor mij was het veel erger dat ik mijn werk als verpleegkundige niet kon doen. Ik werkte destijds als verpleegkundige op een longafdeling. Hierin lag (en ligt) mijn passie: mensen verzorgen, begeleiden en ondersteunen met hun ziekte. Toen de "controlearts" opperde dat ik nog wel erg jong was om afgekeurd te worden was ik dat dan ook helemaal met hem eens. Dus, nadat de fysiotherapie mij weer had opgelapt, ging ik gewoon weer aan het werk. Joepie!! dat had ik mooi achter de rug, dacht ik. 

Helaas bleek in de daarop volgende 10 jaar dat het mooie maar zware werk als verpleegkundige "aan bed" voor mijn lichaam niet goed was. 
De details zal ik je besparen maar mijn zoektocht naar "wat dan" ging niet bepaald over rozen. Ik raakte niet alleen mijn baan kwijt maar ook mijn eigenwaarde en zelfvertrouwen. 
Na veel ups en downs is het mij uiteindelijk gelukt mijn plek op de arbeidsmarkt te heroveren, als praktijkverpleegkundige. 

Ik begeleid nu patiënten met een chronische ziekte zoals Diabetes en ik merkte bij hen soms hetzelfde gevecht als ik heb moeten leveren. 
Langzaam groeide het besef dat ik met mijn persoonlijke ervaring meer mensen met een chronische ziekte kan helpen hun weg te vinden om de regie over het leven terug te krijgen. Daarom ben ik gestart met mijn online coaching programma om zoveel mogelijk mensen te kunnen bereiken. 

Ik ben een echte Tukker en houd van aanpakken. In mijn eigen zoektocht kwam ik in aanraking met termen als mindfulness, meditatie en in je kracht staan. Ik heb ontdekt dat dit voor mij soms werkt, soms niet. Deze ervaring kan ik nu goed gebruiken om anderen te helpen hun eigen weg te vinden in een wereld die niet volmaakt is, met een lichaam dat niet volmaakt is. 

Mijn motto:
het gaat er niet perse om hoe oud je wordt,
belangrijker is het hoe je oud wordt. 

Annet Rottink